Bir süre önce fikri fikirle bastırma kabiliyeti olmadığından olsa gerek, kitap yaktıran insanlar gördüm.
Bir harf öğretene kırk yıl köle olan peygamberin ümmetiydiler… Haksıza haksızsın diyenden de günah çıkardılar.

Kitap yakmanın cehaletten geldiğini söyleyip kızanları hain ilan ettiler.

Ölüye bile saygısı, tahammülü olamayanları da unutmamak gerek. Ben unutmadım.
Fikrimce onlar kitap değil, insan okudular(!)
Peygamberin bile yapmadığını, şeref duyarak yaptılar.

Çok geçmedi, islam sancağını taşıdığını iddaa edenleri, insan ayırırken gördüm. Suriye’deki harekattan haberdar olmayan yoktur. Feryada ses vermeyen, aymazlığı huy haline getiren, yaşantısına kaldığı yerden devam edenler; kendisi kılını dahi kıpırdatmazken konuşma cüreti bulabilen insanlar, sizedir serzenişim!

Elimizden bir şey gelmiyor diyip kenara çekilmeyin. Çünkü yanan gördük mü su olurduk biz. Mazlum gördük mü vefalı Türk olurduk…

Yardım elinizi bekliyor onlar. Bir paket bulgur alın, cebinizdekinin yarısını kardeşlerinizle paylaşın. Çocukların bir günahı olmadığını, hırsın mağduru el kadar bebekleri anlatın mümin kardeşlerinize. Anlatın onlara Hz. İbrahim’e su taşıyan karıncayı…

Nerede bir mazlum görseniz merhamet edin. Ateş düştüğü yeri yakmasın...

Yeterince yakmadı mı?

Sahi, idam istemiştin; yıllardır neden meydanlarda şehidinin failine istemedin? Hiç sordun mu kendine ey ümmet!

Bebek katili diye bir klişe buldun, yıllarca söyledin durdun, kendince yüreğine su serptin. Sonrası malum, unuttun gitti.

Zafer bayramında dahi ‘’Atatürk içiyordu ya!’’ diyerek Müslümanlık vasfını kullandın.

Hal böyle olunca bir tabir geldi aklıma: Allah okumuşların şerrinden korusun(!)